Człowiek jest tak bardzo zabiegany. Ciągle coś musi. Czymś jest obciążony. W czymś się spóźnia. Nieustannie brakuje mu czasu. Z powodu gonitwy i trosk nie widzi możliwości i rozwiązań. Tak się dzieje często w moim życiu. Czasami, gdy się wyciszam, dzieją się fajne rzeczy. Tak było np. wczoraj w restauracji, do której poszedłem odebrać zupę na spotkanie Kościoła Ulicznego. Dwie kobiety uwijały się w kuchni. Uśmiechały się, ale było widać, że są obciążone, że nie są szczęśliwe. Dominik nalewał zupę do wielkiego termosu, a ja patrzyłem na nie i odczuwałem współczucie. Wiedziałem, że coś się zbliża, że Bóg pragnie je przytulić i powiedzieć: „Kocham ciebie, moja córko. Znam twój los i nie jest mi on obojętny”.

– Korzystając z faktu, że nadchodzą święta, chciałbym zapytać jakie mają panie pragnienia – podjąłem próbę nawiązania rozmowy.

Kobiety były zaskoczone pytaniem, ale dosyć sprawnie wymieniły dwie rzeczy: zdrowie i szczęście. Czułem, że mają do powiedzenia znacznie więcej, ale się krępują. Nie mieliśmy wiele czasu, bo kobiety były w pracy. Postanowiłem przejść do sedna i zaproponowałem im modlitwę. Były jeszcze bardziej zaskoczone. Jedna z nich się zgodziła. Druga trzymała lekki dystans. Modliłem według słów, które poddawał Pan. Boża obecność była wyraźnie wyczuwalna. Gdy skończyłem, same z siebie zaczęły opowiadać o swoich problemach. Otworzyły się. Odczuły pokój jaki może dać jedynie Jezus. Miały poczucie bezpieczeństwa. Chciały brać to, co mieliśmy im do dania. Nasz kontakt nie trwał długo. Musiały wracać do klientów, a my musieliśmy zawieźć zupę dla osób głodnych i zmarzniętych. Jedno jest pewne – tamtego popołudnia, za sprawą bardzo niepozornego aktu, obie kobiety doświadczyły dotyku Nieba i miłości Ojca.