Pewnie nie wyglądam i niewiele osób wie o tym, że przez całe lata zmagałem się z depresją. Problem rozpoczął się kiedy miałem 15 lat. Budziłem się rano i marzyłem o nocy, by znowu zasnąć i nie myśleć o tym jak bardzo jestem beznadziejny. Kiedy moich rówieśników rozsadzała energia i chęci do działania, patrzyłem na nich z zazdrością. Gdy spotykałem nowych ludzi, natychmiast zaczynała dręczyć mnie myśl, że lubią mnie tylko dlatego, że nie wiedzą jaki jestem naprawdę. Pewna dziewczyna z Kalifornii miała duży wpływ na moje uzdrowienie. Dzięki niej dotarło do mnie, że jest we mnie wiele dobra. Miałem wtedy 20 lat i po raz pierwszy polubiłem sam siebie. Jednak problem co jakiś czas wracał. Z powodu depresji położyłem dwa kierunki studiów tuż przed ich ukończeniem. Opanowywały mnie myśli o bezsensie starania się. Pomimo, że funkcjonowałem w wymarzonych warunkach, nie miałem radości i zazdrościłem tym, którzy umieli się cieszyć. Pewnego dnia doświadczyłem cudownego stanu. Mieszkałem wtedy na odludnych terenach pod Kołobrzegiem. W potężny mróz w komórce porąbałem drewno i w śniegu po kolana zwiozłem je do kotłowni. Siedząc brudny i spocony przy piecu, patrzyłem na ogień, który rozgrzewał moją zmarzniętą duszę. Byłem szczęśliwy i spełniony jak nigdy przedtem. Później wielokrotnie znajdowałem ukojenie dla moich problemów w ciężkiej pracy fizycznej na świeżym powietrzu.