W powojennej Polsce dziadek doznał wielu nieprzyjemności z powodu faktu, że ukrywał Żydów. Był do tego stopnia zaszczuty, że gdy pewnego razu, kilkadziesiąt lat później, nowe władze chciały go odznaczyć za męstwo i odwagę, powiedział, że nikogo nie uratował i wyszedł.

Całymi latami z Niemiec do dziadka przychodziły pocztówki, listy i paczki. Każda zawierała jakiś niewielki żydowski symbol. Małgosia pracowała na poczcie i wiele z tych przesyłek przechodziło bezpośrednio przez jej ręce. Gdy odeszło starsze pokolenie, pocztówki były nadawane przez ich dzieci. Gdy dziadek zmarł wyrazy wdzięczności i szacunku przesyłane były do jego dzieci.

Na poczcie w małym miasteczku życie było proste. W ciągu tygodnia miało miejsce plotkowanie i mówienie o niczym, a w weekend picie we własnym gronie. Małgosia na co dzień słyszała przekleństwa i antysemickie żarty, w których przodował w jeden z listonoszy. Gdy się dowiedział o pocztówkach do dziadka, zanegował sensowność pomagania Żydom.

– Ja mam rodzinę w Niemczech, która mi pomaga. Przysyłają pieniądze. Nie tak jak ci Żydzi, których stać jedynie na pocztówki – powiedział triumfująco.

Kilka dni później w ręce Małgosi na poczcie wpadła nowa pocztówka od żydowskiej rodziny do rodziny dziadka. Dowiedział się o tym zadziorny listonosz. Podszedł do koleżanki i z jej ręki wziął pocztówkę, aby ją wykpić. Nie zdołał jednak tego zrobić. Spojrzał na nią i nagle spoważniał. Potem zesztywniał i zbladł. Nic nie mówił. Coś się w nim działo. Do jego oczu napłynęły łzy. Małgosia nie wiedziała co zrobić. Czekała aż on odezwie się pierwszy.

– Właśnie odkryłem, że kobieta, która pisze do rodziny twojego dziadka jest tą samą osobą, która przysyła mi z Niemiec pieniądze – powiedział zmieszany. – To moja ciocia! – zakłopotany popatrzył na koleżankę, a po chwili z przerażeniem zapytał: – Czy to znaczy, że ja też jestem Żydem?