– To nieprawda! – przerwał mi wystąpienie. – Moje życie jest tego dowodem!

Kilka tygodni temu, podczas spotkania dla mężczyzn na wschodzie Polski, próbowałem wyjaśnić zebranym, że spotkania Kościoła Ulicznego nie przynoszą owoców w sensie najczęściej oczekiwanym, a mianowicie, że ludzie trafią do kościoła. Wówczas jeden ze słuchaczy – Jerzy, powiedział, że to on jest owocem tych spotkań. Słuchałem z pełną uwagą i reszta mężczyzn też. Zapowiadała się bardzo ciekawa historia i taką wszyscy usłyszeliśmy:

– Szedłem kiedyś ulicą Gdańska. Moje życie było w rozsypce. Byłem załamany i gotowy na wszystko. Na niczym mi nie zależało. Nie miałem nic do stracenia. Moje myśli były pogrążone w ciemności. Nie widziałem dla siebie przyszłości – opowiadał Jerzy. – Wtedy usłyszałem kogoś przemawiającego przez mikrofon. Podszedłem bliżej. Mówca opowiadał o Bogu, który naprawił jego rozbite życie. W jednej chwili wypełniła mnie nadzieja i tęsknota. Zapragnąłem podobnego doświadczenia. Pochłaniałem jego słowa. Później kilka osób podeszło do mnie. Zaczęły ze mną rozmawiać. Zaproponowali modlitwę, podczas której zacząłem płakać. Zaprosili mnie na spotkanie małej grupy, które miało się odbyć dnia następnego. Poszedłem tam. Dwa dni później udałem się na spotkanie modlitewne do ich kościoła. Tam zstąpił na mnie Duch Święty. Doświadczyłem całkowitego uwolnienia. Do domu wróciłem jako nowy człowiek. Znalazłem kościół, który mnie przygarnął. Dzisiaj mam się znakomicie. Jestem Bożym dzieckiem, rzeczoznawcą sądowym, nauczycielem i dyrektorem szkoły! Bóg uratował mi życie! Owoce waszych spotkań jadą w Polskę i dlatego ich nie widzicie – w taki sposób Jerzy zakończył swoje wystąpienie, a wszyscy oddali Bogu chwałę.